Zondag 18 april 2010. Anderhalve week van tevoren zat ik al met geknepen billen met de laptop op de bank op de weerpagina van AgriHolland te kijken, omdat ze daar pretenderen het weer voor de komende twee weken te kunnen voorspellen. Mijn ervaring met die site tot nu toe is dat het nooit klopt. Maargoed, hoop doet leven. Waar aanvankelijk 60% regen werd voorspeld, bleek enkele dagen voor het weekend dat het zonnetje zou schijnen en dat het een prachtige lentedag zou worden. Als het andersom was geweest dan had ik uiteraard gebaald. Nu was alles in kannen en kruiken voor de eerste IOCH-toertocht van het jaar.
Met een grote groep Noord-Hollanders (stuk of 15 dacht ik?) verzamelden we bij een benzinestation langs de A1. Van Alex kreeg ik de opdracht om buddy te zijn voor Jolanda die voor het eerst meereed. Ik weet nog dat ik zo’n anderhalf jaar geleden in hetzelfde schuitje zat als Jolanda en dat Alex zelf toen mijn buddy was. Ik heb dat toen als heel prettig ervaren, want ik kende nog niemand en wist nog niet hoe alles georganiseerd was. Inmiddels ben ik gelukkig ‘ervaren’ genoeg om de rol van buddy zelf op me te nemen.
Vanaf het benzinestation reden we naar het verzamelpunt, waar we na telling met in totaal 160 leden op 150 motoren aanwezig bleken. De start was wat vertraagd. Even daarvoor had ik heel gezellig met twee agenten gesproken en had ik ze enthousiast verteld vanaf welke locatie we zouden starten. Rond de starttijd stonden ze als jonge kinderen naar al dat blinkende speelgoed te kijken, verlangend naar het moment dat al het chromen geweld voorbij zou schuiven. Omdat een klein deel van de leden wellicht weet dat die kentekenplaat er niet naast mag hangen, of dat het aantal decibellen uit de uitlaten discutabel grensoverschrijdend zijn, bleek men wat huiverig om langs die blauwrood bestickerde auto te rijden. Bijzonder is het dan, dat de interpretatie vanuit de groep kennelijk iets is in de trant van: “Waar willen ze ons op betrappen?”, terwijl de mannen zelf gewoon graag even een kijkje komen nemen naar ons speelgoed. En wat zullen ze hebben genoten!
De route die Henk had uitgezet ging voor het eerste overgrote deel exact langs de ANWB-heuvelrugroute. Die route heeft de ANWB natuurlijk niet voor niets, die is werkelijk prachtig. Heel even werden we heel zenuwachtig toen nota bene de motor van Henk, het provinciehoofd die de route voorreed, uitviel. Het bleek een kleinigheidje te zijn. De stoet met 150 motoren kon weer snel de route vervolgen. Na een goed verzorge lunch stopten we nog ergens voor een korte rookpauze. Dergelijke pauzes zijn voor de niet-rokers ook heel welkom, want dan kunnen de billen even luchten. Emgi had zijn helmcamera lopen op het moment dat Jolanda een beroep op mij deed als buddy. Haar motor startte namelijk niet. Na bijna een minuut en een nagenoeg lege accu verder ging ik er tegen beter weten in maar even op zitten. Ik met mijn twee linker handen die voor elk wissewasje zijn motor naar de garage brengt. Maar het wonder geschiedde en onder mijn bezielende leiding startte de motor in één keer. Voor degenen die het niet geloven, is dit tafereel vereeuwigd op de videosite van YouTube!
Vervolgens liep de route verder en stopten we ergens op de Voorhavendijk bij Vreeswijk, voor wat ik dacht dat een tweede rookpauze zou zijn. Naar mijn gevoel waren we net lekker op gang en als stopplek was dit mijns inziens niet de meest handige. Het leuke van zo’n tocht is namelijk om bekenden op te zoeken en te spreken. Dat gaat niet zo makkelijk met 150 motoren op rij, dat kan alleen op een groter formaat parkeerplaats. Maar dit keer had de organisatie kennelijk bedacht dat er niet voor niets een gezegde is dat je moet stoppen op je hoogtepunt. Met enige moeite en een belletje naar Alex wisten we als Noord-Hollanders elkaar te vinden en de rit naar huis te aanvaarden. Op naar de volgende IOCH-tocht!
Rick de Haan 