Toertocht Overijssel, “The Road of Perfection”

Terwijl onze clubgenoten in Frankrijk worstelden met tegenslagen, was het voor ons op zondag 1 mei 2011 feest. Mijn feestje begon samen met de Noord-Hollandse cluppers stipt om 08:30 uur. Ik had me tegen beter weten in voorgenomen om Lex eens te verrassen en zelfs nog op tijd te zijn voor de koffie bij hem thuis, maar de traagheid van mijn ochtendritueel had wederom tot gevolg dat mijn matties al met ronkende motor klaarstonden op mijn moment van arriveren. Mijn vrouw de schuld geven van het (te) laat komen is wat ongeloofwaardig geworden, aangezien zij haar deelname aan toertochten wegens zwangerschap even op pauze heeft gezet.

Hup, meteen richting verzamelpunt Noord-Holland langs de A1 dan maar! Een beetje chilly, maar gelukkig was ik daar op gekleed. Dit in tegenstelling kennelijk tot enkele anderen zoals o.a. Nitra-M en RensDem die met trillende pootjes en met de handjes diep in de broekzakken probeerden zoveel als mogelijk zonnestralen op hun leren kleding op te vangen voor dat ene graadje warmte extra. Zoals te doen gebruikelijk ging Jos ons vervolgens voor richting Markelo, waar wij uiteindelijk met z’n 116-en samen zouden komen. Het zonnetje scheen al pittig en de lucht deed me denken aan de tropisch blauwe luchten die ik vorig jaar vanaf het luxe zadel van een Harley zo’n 2½ week in Californië heb mogen aanschouwen.

Iets verlaat, vlak voor 11:30 uur, vertrok de stoet letterlijk dwars door de Achterhoek (de buurtschap!). Een weelde van groene bomen, prachtige boerderijen en leuke weggetjes gleed onder ons door terwijl de stoet met 116 motorrijders op een rustig tempootje van 30 tot 70 kilometer per uur vooruit schreed. Dit alles vergezeld van frisse lentegeuren die door de langdurige droogte eerder nog roken alsof we inmiddels in midden juli waren beland. De temperatuur begon rond het middaguur zelfs op te lopen tot rond een aangename 18 graden Celsius. Veel perfecter kunnen de omstandigheden voor een toertochtje niet zijn wat mij betreft.

Aan de Rijssenseweg in Ambt Delden (schaam je niet, ik had er ook nog nooit van gehoord) reden we het erf van een alleraardigst boerderijtje op. Hoewel het ondergoed nog aan de lijn hing te drogen, bleek mij achteraf op het forum dat dit geen verrassingsaanval was, maar een vooropgezet plan om even op bezoek te gaan bij een clublid dat kennelijk niet van arren moede Intruder is gaan rijden. Ik bedoel, 116 Intruders op je erf en dan nog ruimte genoeg over, probeer dat maar eens op een gemiddeld Randstaderfje!

Vervolgens reden we motorrijderslepeltjelepeltje (baksteensgewijs dus) via bospaadjes met kinderkopjes en hier en daar een stukje provinciale weg naar ons lunchpunt. Onderweg viel mij op hoe gedisciplineerd onze voorrijdster Marian elke keer even wachtte totdat vanuit de sliert een kruispunt of uitrit daadwerkelijk werd afgezet, of er nou verkeer aankwam of niet. Eén keer werd even vergeten een weggetje van rechts af te zetten, wat resulteerde in een boze Tukker die vond dat hij voorrang had. Dat klopte ook wel, maar ik verdenk hem ervan dat hij het toch al niet zo op motorrijders had en het ons eigenlijk niet gunde dat wij een middagje plezier aan het maken waren. Alle andere passanten gunden ons dat gelukkig wel, wat zoals altijd regelmatig te zien was aan vrolijk zwaaiende kinderen en breeduit glimlachende (groot)ouders.

Ook de paardjes in de weilanden renden weer vrolijk rond bij het horen van al die gemotoriseerde stalen rossen. Althans, dat vrolijke maak ik ervan. Aan die zenuwachtig omhoogstaande paardenstaartjes te zien resoneren de open pijpen precies op hun angstfrequentie. Nouja, gelukkig duurt het maar zo’n 5 minuten en dan is die hele stoet alweer voorbij. Dat vergeven die paardjes ons wel. Hoop ik.. De, wat mij betreft mooiste toertocht van de IOCH de afgelopen twee jaar, eindigde rond de klok van 16:30 uur bij een snackbarretje in Boekelo, waar de ijsmachine vervolgens zijn aankoopbedrag binnen een halfuur terugverdiende.

Omdat Jos eens een keertje niet Haantje de voorste wilde zijn bij de rit huiswaarts, kreeg ik het verzoek dat op me te nemen. Na een seintje van Lex dat we konden vertrekken nam ik de uitdaging als voorrijder aan. Bij het eerste benzinestation bleek dat wij NH-clupper Fred in de kou hadden laten staan, maar gelukkig moest hij dezelfde kant op dus kwam hij ons vanzelf weer tegen. En in plaats van verwijten te maken, trakteerde hij ons allemaal op een gehaktstaaf. Achteraf begint het besef te komen dat dat kennelijk symbool heeft gestaan voor ‘de dikke vinger’ naar de hele groep. Ja sorry, beetje laat van begrip. Al met al was deze IOCH-toertocht Overijssel 2011 een regelrechte ‘Road of Perfection’!

Kort Flevolands

Zondag 3 april 2011, de seizoensopeningstocht van de IOCH in provincie Flevoland. De dag ervoor was met een gemiddelde temperatuur van 24,4 graden de eerste warme dag van het jaar. En nog zonnig ook! ’s Ochtends als eerste maar even de laptop gestart en Buienradar bekeken, want de berichten voor de zondag waren wisselend. Gelukkig zag het ernaar uit dat het in elk geval tot een uurtje of 13:00 in de omgeving van Almere droog zou blijven, maar het weer van gisteren zou het helaas definitief niet worden. Toch ruim voldoende om het leren pak aan te hijsen en met de nodige metal op mijn mp3 de weg op te gaan.

Geen idee wat provinciehoofd van Flevoland, Doerak ge(bij)naamd, ons dit jaar zou voorschotelen. Vorig jaar trakteerde hij ons op een verbazingwekkend mooie route voor de provincie die normaal gesproken bekend staat om de rechte wegen, grote weilanden en lange snelweg(en). Flevoland is niet echt een gebied waar je als eerste aan denkt om te gaan toeren. Ik niet althans. Maar aangezien binnen de IOCH elke provincie elk jaar een keer aan de beurt is, komen we als vanzelf ook in deze provincie. En ach, het belangrijkste van een IOCH-toertocht is natuurlijk het weerzien met de overige cluppers. Die paar kilometers over het asfalt is daar eigenlijk ondergeschikt aan.

Om 09:00 uur trof ik mijn matties van Noord-Holland op de Parallelweg in Zaandam, waarvandaan we naar het verzamelpunt voor de overige Noord-Hollanders reden. De wegen waren nog wat vochtig, maar dat deerde ons niet. De eerste rit was begonnen en het voelde weer als vanouds. Heerlijk met een groepje tuffen over het vers schoongespoelde asfalt. Bij BP Honswijck aan de A1 verzamelde zich een niet bescheiden aantal van 20 Noord-Hollandse IOCH-leden. De groep vertrok op tijd naar het stadshart van Almere, waar een plakje cake en een bakje koffie ons opwachtten in Grand Café Le Baron. Daar bleken uiteindelijk 108 motoren klaar te staan voor de start, met in totaal 125 deelnemers.

Dat Doerak vorig jaar eigenlijk alle mooie hoekjes van Flevoland (jaja, die zijn er wel maar je moet goed zoeken) al had laten zien bleek, want de route ging zo snel als mogelijk zuidwaarts richting het meest oostelijke stukje Noord-Holland. Ik denk dat Doerak overigens binnenkort een nieuw huis gaat kopen, want de tocht ging ook door een pas aangelegde en grotendeels nog in aanbouw zijnd nieuwbouwproject. Gelukkig duurde dat niet lang en voordat de motor goed en wel warm was stopten we voor een saffie in de buurt van Muiderberg. Na het nieuwbouwgrapje bleek Doerak nog een ongebruikelijke traktatie te hebben: wegen met meer drempels per kilometer dan er volgens mij wettelijk zijn toegestaan! Je moet ze maar weten te vinden…

Al snel belandden we in Naarden-Vesting, waar we op eigen gelegenheid de lunch konden genieten. Tijdens de lunch keek ik nog even naar het venstertje van mijn mobiel, waar ik Buienradar op aan had staan. Tot mijn grote vreugde zag ik een witte wolk ruim onder de grens van Utrecht richting het westen afdrijven, wat betekende dat wij het voor de rest van de tocht droog zouden houden. Kijk, dat had Doerak dan toch effe goed geregeld!

Na de lunch vertrokken we weer richting Flevoland, en nogmaals bleek bevestigd te worden dat daar eigenlijk nagenoeg geen mooie wegen zijn te vinden. Wat volgens mijn overtuiging het tweede pauzepunt moest zijn (Almere-Haven), bleek namelijk meteen het eindpunt. Een kleine 50 kilometer op te teller later… Enigszins teleurgesteld vanwege de onverwacht korte route, maar blij dat ik weer snel bij mijn lieffie kon zijn aanvaardde ik ruim voor 16:00 uur alweer de rit huiswaarts. In gedachten al bij de toertocht Gelderland op 17 april a.s.

IOCH Toertocht Noord-Holland, 12-09-2010

Eén keer per jaar wordt de provincietoertocht van de Intruder Owners Club Holland in mijn eigen mooie provincie gereden. Na vele provincies al meerdere malen te hebben bezocht met de club, was zondag 12 september 2010 voor mij de eerste keer om dat eens dichtbij huis te ervaren. Door provinciehoofd Alex was ik gelukkig al enigszins betrokken bij de organisatie. Zo had ik de route reeds vast kunnen leggen voor de navigatiesystemen en heb ik een vooraankondiging op het forum van www.ioch.com gezet. Zo kon het gebeuren dat ik van tevoren wist dat wij door het geboortedorp van mijn moeder zouden komen, het pittoreske Anna Paulowna. En aangezien ik mijn lieve ouders regelmatig op de hoogte breng van mijn ervaringen met de club, leek het ze leuk om dat zootje ongeregeld eens te aanschouwen. Het blijft natuurlijk toch je kind en je moet je er toch van verwittigen dat die opvoeding niet voor niets is geweest..

Reeds voor negen uur ’s morgens vervoegde ik mij bij Alex en consorten, om ons gezamenlijk te begeven naar het startpunt in Bergen om de rest van de cluppers daar te ontvangen. Aanvankelijk druppelde een enkele solist binnen, maar tegen 10:30 uur arriveerden er grote groepen vanuit Zeeland, Flevoland, Drenthe, Utrecht, etc. Om 11:00 uur waren we ondanks de slechte weersvoorspellingen met een respectabel aantal van 83 deelnemers, waarvan er minimaal 6 voor de allereerste keer meereden. Voor nieuwe verslaafden (de toertochtverslaving zou op lijst 1 van de Opiumwet moeten staan) worden altijd buddy’s geregeld, zodat je je als nieuweling niet voelt ‘zwemmen’ tussen die grote groep in zwart leer geklede mannen en vrouwen (die overigens doordeweeks grotendeels in driedelig pak ergens, meestentijds in loondienst, op een kantoor aan de groene thee of cappuccino zitten). Zelf mocht ik buddy zijn van René die als ik het mij goed herinner uit Krommenie afkomstig is en samen met drie boezemvrienden na vandaag geen toertocht meer zal missen. Ik heb hem niet eens zo heel lang hoeven bedreigen om mij deze belofte te doen!

Alex keek rond een uurtje of 11:00 vanaf een hoogte op zijn gepeupel neer en zag dat het goed was. Na wat aanwijzingen wat we voor de veiligheid vooral wel en niet moesten doen, vertrokken we langs de groene Bergse bomen richting het noorden. Dat was maar goed ook, want Buienradar vertelde ons dat alles ten zuiden van de lijn Bergen – Hoorn meerdere millimeters regen zou ontvangen. Super genieten was het om met een sliert van 83 Intruders over de Westfriese Zeedijk te slingeren. Een handjevol wandelaars die daar rondliep om met grote telelenzen het gevogelte op de gevoelige plaat vast te leggen, wist niet hoe snel ze die camera op die unieke groep motorrijders moest richten. Er werd enthousiast gezwaaid en vrolijk gelachen, met andere woorden: geen enkele vogelaar had er kennelijk moeite mee dat die zware motoren met hier en daar een open uitlaat ervoor zorgden dat menig vogel eerder aan zijn vlucht naar het warme zuiden begon dan gebruikelijk.

Tijdens de eerste rookpauze moest ik even multitasken. Uiteraard moest ik wat beelden schieten voor het inmiddels traditionele YouTube-filmpje, maar ik moest ook mijn voicemail afluisteren waar een lid op stond die zich wegens motorpech moest excuseren én mijn ouders laten weten dat we over tien minuten Anna Paulowna binnen zouden rijden. Gelukkig ben ik niet aan de nicotine, dus kon ik dit allemaal nog voor elkaar krijgen voordat we weer opstapten. En voilà, toen we vervolgens Anna Paulowna binnenreden bleek het hele dorp te zijn uitgelopen. Ik denk dat mijn vader daar langs de deuren is gegaan om iedereen te laten weten dat ZIJN zoon even later samen met een paar vrienden langs zou komen. De dorpelingen stonden zelfs al óp de rotonde klaar om foto’s van ons te maken. Ben benieuwd of sommige van die foto’s inmiddels online te vinden zijn.

Niet lang daarna was het tijd om de lunchkaart in Schagen te bekijken. Onder het genot van een bakje koffie probeerde ik mijn ouders duidelijk te maken dat we toch écht allemaal nette mensen zijn, maar helaas trok Jos toen zijn scheur open. Niet lang hierna zijn mijn ouders weggegaan… vreemd… Maar gelukkig heb ik inmiddels uit betrouwbare bron vernomen dat ze er echt van hebben genoten!

Terwijl de wolken verder landinwaarts dreven en dat voor ons zelfs betekende dat we die zonnebrillen niet meer alleen voor de sier op hadden, reden wij door naar Medemblik met één van de mooiste eindpunten van alle IOCH-tochten van dit jaar: Kasteel Radboud met uitzicht op het IJsselmeer. Daar konden we nog even uitgebreid napraten en nagenieten van deze nazomerse IOCH-happening en alvast fantaseren over de volgende keer. Sommigen werden zelfs zo weemoedig, dat zij met hun blik over het IJsselmeer oude vissersliederen gingen zingen. Het enige vocht waarmee wij derhalve die dag te maken hebben gehad, was het traanvocht van de bikers die geen afscheid konden nemen. Maar niet getreurd, over twee weken staat de volgende tocht alweer voor de deur!

Toertochtimpressie YouTube:

Toertocht Noord-Brabant, 4 juli 2010

Met een ochtendtemperatuurtje tussen de 15 en 20 graden Celsius vertrokken we ’s zondags 4 juli al vroeg uit Noord-Holland om met onze vrienden van het IOCH de eerste toertocht van ad interim provinciehoofd Ruud van Wijk in Noord-Brabant te rijden. Op de aansluiting van de A10 met de A1 ging het bijna mis, want ik dacht toch écht dat ik in het magazine als verzamelpunt de BP Honswijk aan de A1 zag staan. Gelukkig laat PH Noord-Holland Alex Pleijster zich niet zomaar van zijn pad afbrengen (ook niet op een leenmotor), en stonden we ruim op tijd op de juiste verzamelplek op de A2. Nog zo’n kleine 70 kilometertjes bij het startpunt Noord-Brabant vandaan.

In Hank troffen we verstopt in een dalletje achter een weggetje waarvan je zou denken dat niemand daar ooit inrijdt een parkeerplaats waar al tientallen Intruders in de hete zon stonden te blinken. Ook lagen er hier en daar wat bootjes te dobberen, maar daar ging het vandaag niet om. Met een ruime honderd Intruders een paar uurtjes toeren en bijkletsen met oude bekenden, daar ging het vandaag wel om! Na een bakkie koffie, het wegstoppen van de jassen in verband met de hete zon en het introductiepraatje van Ruud vertrokken we vlak na de klok van 11:00 uur met een stoet van 133 deelnemers op 110 Intruders. Zoals altijd een machtig gezicht dat meerdere keren in applaus van passanten resulteerde.

Al snel na de start had Ruud duidelijk een boer gecharterd voor wat verkoeling, want de waterspuit stond onmiskenbaar meer op de weg gericht dan op het gortdroge gras. Helaas voor het boerengezin dat ongetwijfeld achter de gordijntjes zich stond te vergniffelen om al die motorrijders die een koude douche zouden krijgen, waren de meesten zo slim om het ritme van de spuitinstallatie af te wachten en net zo droog de weg te vervolgen als deze was aangevangen.

Na een kleine 30 kilometer kwamen we aan bij de pont Drongelen, die ons in drie delen naar de overkant bracht. Een prachtig stukje voor de film die ik vandaag besloot te maken (in plaats van de gebruikelijke fotoseries). Aangekomen op het Anton Pieckplein te Drunen konden we de magen vullen. Een lid dat bij mij in de rij stond spijkerde meteen mijn algemene kennis bij, door mij te verwittigen van het feit dat de Autotron die nu in Rosmalen wordt gehouden voorheen in dit etablissement plaatsvond. Leuk wetedingetje!

Na een uitstekende lunch waar niemand zich voor hoefde te haasten, vertrok de stoet richting de Loonse en Drunense Duinen. Een locatie waar ik nog warme gevoelens bij krijg, als ik bedenk dat ik daar een ruime 16 jaar geleden met mijn toenmalige vriendin en inmiddels al enige tijd mijn eega in de duinen lag te knuffelen. Tjsa, wat je van ver haalt is lekker hè?! Tegen de klok van 16:00 uur en zo’n 100 kilometer later arriveerden we op het eindpunt, een pittoresk pleintje bij het Arsenaal in Geertruidenberg. Doordeweeks ongetwijfeld een bezoekje waard!

Het weer, de sfeer, de route, de motoren, het eten, de pauzes, het weerzien.. Alles was zoals het moest zijn. Met weer een prachtige route in het geheugen kan ik eerlijk gezegd niet wachten tot de volgende toertocht, met hopelijk weer alles net zo goed geregeld als vandaag!

Een zielig verhaal…

Sinds juli 2008 is mijn leven veranderd. Nadat ik de uitstekende keuze had gemaakt om mijn oude Honda Shadow te verruilen voor een Suzuki Intruder VL800, was de volgende stap op de ladder van verstandigheid het aanschaffen van een navigatiesysteem. De nieuwe Garmin Zumo 550 werd voor veel pegels aangeschaft in Notter. Omdat ik toch al een rib uit mijn lijf had laten scheuren, heb ik meteen diep in de buidel getast om de mannen in Notter een houder op mijn motor te laten bouwen en een BlueTooth-ontvanger op mijn helm te laten plakken.

Inmiddels heb ik leren lezen en schrijven met dat ding. Waar Lucy gaat, ga ik en gaat ook Zumootje. Zumootje heeft mij de mooiste weggetjes laten zien in binnen- en buitenland, met Ierland als voorlopig hoogtepunt.

Afgelopen weekend ging Zumootje samen met het gezin (vrouw, Lucy, ik) naar Cuijk. Daar deden we mee aan de ANWB Langste Dag Toer, die ons over inmiddels geasfalteerde Romeinse routes bracht. Na een dikke 200 kilometer stopten we voor een laatste groet aan de 300 overige deelnemers ergens op een industrieterrein in Nijmegen. Blij en tevreden wilde het gezin vervolgens koers zetten naar Noord-Holland. Zumootje werd vastgeklikt in de standaard, maar leek even niet te willen. Geen glimlachend startscherm, klaar voor het betrouwbaar begidsen van berijder en passagier. Nee, puur zwart bleef het scherm. De aanknop langer ingedrukt, Zumootje losgehaald en weer vastgezet. Niets, nada, noppes. Zumootje was dood….

Thuis een provisorische reanimatiekit in stelling gebracht, maar Zumootje bleek inmiddels inderdaad te zijn gaan hemelen. Omdat het Zumoziekenhuis in Heerhugowaard pas morgen 23 juni de deuren opent, gaan Lucy en ik met Zumootje vandaag naar Notter. Ik ben benieuwd wat haar scheppers nog met haar kunnen doen om nieuw leven in te blazen.

Vervolg: Een tien met een griffel voor gps-shop Waypoint 

Zoals gezegd vandaag dus naar Notter getogen waar ik met angst en beven het patiëntje aan de man die aan de andere kant van de techniekbalie stond heb overhandigd. Hij bevestigde mijn diagnose, met andere woorden: Zumootje bleek echt overleden. Volgende halte: de shredder…

Maar wat bleek? Waypoint geeft twee jaar garantie en die was op twee weken na nog niet verstreken. Zumo 550 Junior heeft vandaag het levenslicht gezien, en dat kostte mij… niets, nada, noppes. En daar bovenop wordt mijn registratie voor Life Time Updates bij Garmin gratis overgezet op Zumo Junior!! Ik moest er wel een kleine 300 kilometer voor omrijden, maar dat heb ik er dan maar graag voor over.

Een kleine kanttekening: Tussen de regels door begreep ik dat ik niet de enige klant ben die na ongeveer twee jaar met een overleden navigatiesysteem terugkeer naar de winkel. Mocht de garantietermijn zijn overschreden, kost vervanging een kleine 200 euro. Altijd nog goedkoper dan een nieuwe (545 euro op dit moment), maar het is dan wel standje 0-1 in vergelijking met TomTom. Niet dat ik overweeg om op ‘het andere merk’ over te stappen overigens. Routes plannen, maken en rijden met de Zumo blijft onovertroffen.

En nu maar hopen dat Zumo Junior zich nog jaren thuis voelt in ons gezin!

Mijn naam is Billie

Mijn naam is Billie en ik ben een Chihuahua. Ik reis sinds een ruim jaartje mee met bijna elke toertocht van de IOCH. Ik rijd in een tanktas mee op de tank van mijn baasje. En omdat ik het enige huisdier ben dat meegaat met de toertochten, voel ik me een echte IOCH-mascotte. Niet zo’n pluchen beestje wat achterop een sissybar is vastgebonden, maar een real-life dog!! Wat dat betreft vind ik het jammer dat mijn baasje en ik niet mee zijn geweest met de toertocht van Zeeland dit jaar, want eigenlijk hoop ik op een eigen ‘Biker Of The Year’-award. Dit jaar zal dat helaas niet meer lukken, misschien volgend jaar…

Vandaag ben ik met mijn baasje naar Flevoland geweest. In het centrum van Almere werden we verwelkomd door zo’n 100 motorrijders. Ik zag weer veel bekende gezichten en sommigen kwamen even langs om me te aaien. Wat dat betreft voel ik me echt geaccepteerd binnen de club met al die stoere mannen en stoere vrouwen.

Iets na 11:00 uur vertrokken we met de hele stoet vanuit het centrum. Na een paar kilometer stonden we een tijdje stil. Ik hoorde wat geroezemoes over iemand die gevallen was en vervoerd was naar het ziekenhuis. Dat is natuurlijk geen goed begin van een toertocht. Ik ben daar wel van geschrokken, want dat kan mijn baasje en mij natuurlijk ook gebeuren. Na een poosje gingen we echter toch verder en reden we over een dijk langs windmolens en veel water. Hier geniet ik altijd extra van, van die heerlijke frisse lucht en het geluid van de meeuwen in de lucht. Ik ben weleens jaloers op de schapen die ik op dat soort plekken altijd in de weiden zie grazen. Als ik de kans zie om ze eens lekker op te jagen zal ik dat niet nalaten!

Bij een jachthaven in Almere-Haven mocht ik even uit de tanktas en heb ik gekeken naar voorbij varende boten en overvliegende merels. Hierna reden we via Zeewolde en voorbij Harderwijk naar ‘Flevonice’. Tussendoor zag ik hier en daar de paarden rennen in het veld. Ik heb me weleens laten vertellen dat ze zenuwachtig worden van het geronk van de motoren, maar volgens mij willen ze gewoon het liefst meerennen met de stoet! Eigenlijk zijn die motoren natuurlijk gewoon mechanische paarden, en misschien zien die sukkels het verschil niet eens.

Bij Flevonice hebben we een hapje gegeten. Daar heb ik nog even lekker gestoeid met Rick, een clubgenoot van mijn baasje. Het baasje van Doerak had bij Flevonice een leuke verrassing voor ons. Doerak is overigens een kat die ook van motoren houdt, maar het eng vindt om mee te rijden. Hij heeft zich laten vertellen dat er weleens wat van de motor van zijn baasje afvalt, en hij wil zijn zeven levens daar niet aan verspillen. Goed, ik dwaal af: de leuke verrassing, daar had ik het over. We mochten met zijn allen over de asfaltbaan waar ’s winters ijs op ligt. Broer Konijn werd daar ook helemaal enthousiast van. Toen hij zag dat ik meereed op een motor, wilde hij dat ook. Zijn poging om dat te proberen is hem fataal geworden, de arme donder. Volgens sommigen heeft hij ons nog wel uitgezwaaid..

Als toetje kregen we nog een keer een dijkje langs het water en kwamen we na een rit van net iets meer dan 100 kilometer aan op een uitstulping in het landschap, het plaatsje Schokland dat heel vroeger een eiland is geweest. Wat ik daar nog heel bijzonder vond, waren de aparte koeien die daar in de wei stonden. Die waren allemaal hetzelfde gekleurd, zwart met een hele brede witte bies over de buik. Ik heb inmiddels begrepen dat dat rasechte ‘lakenvelders’ zijn, een redelijk zeldzaam soort runderras. Vlak voordat mijn baasje en ik naar huis gingen zijn we nog even op de foto gezet.

Mensen, ik heb er weer van genoten jullie mascotte te mogen zijn vandaag. Ik verheug me alweer op de volgende keer!

Lucy op training in het Taunusgebergte

Dit jaar met Koninginnedag kon ik niet naar Amsterdam als ik dat had gewild. Ik was namelijk met Lucy en 24 medecursisten op pad in Duitsland, waar ik deelnam aan een 4 daagse bergtraining van LCVM Bergtrainingen (LCVM staat voor Landelijk Coördinatiecentrum Verhoogde Motorrijvaardigheid). De dag tevoren uiteraard de motor afgetankt, bandenspanning op peil gebracht en oliepeil gecontroleerd. Om 05:45 uur ging de wekker al, om op tijd op het verzamelpunt op de A12 vlakbij de grens met Duitsland te kunnen zijn. Van daaruit vertrokken we met een groepje van ongeveer 15 richting hotel Taunusblick in Hömberg. De rest ging daar op eigen houtje heen.

Voor lunchtijd arriveerden we bij het hotel en na het inchecken was het tijd voor een hapje. Vervolgens kregen we van John Bruins, de man achter LCVM Bergtrainingen, uitleg over de introductieroute van die middag. John past ondanks zijn licht Bourgondische uiterlijk wonderwel op een Suzuki GSX-R, wat op zich geen al te grote motor is om te zien. Enkele medecursisten bezweren mij dat wat dat betreft zijn uiterlijk misleidend is, want als hij eenmaal op de motor stapt zou er niemand zijn die hem bij kan houden! 

Hoewel de instructeurs, alle vier in het dagelijks leven werkzaam op een politiemotor, stuk voor stuk ongetwijfeld ontzettend hard kunnen rijden, gaat het daar tijdens deze training in het geheel niet om. De training is onder andere bedoeld om stuur- en kijktechniek in de bochten te verbeteren, naast nog wat andere zaken die je tijdens een gewone rijopleiding voor de motor niet krijgt aangereikt. Het doet mij dan ook deugd om naast mijn eigen chopper ook twee Harleys, twee Kawasaki VN’s, een Honda Shadow en een Suzuki M800 tussen de toer- en racemotoren van met name Honda en BMW te zien staan. Choppers vallen tijdens deze training gelukkig niet uit de toon. 

John vertelt dat hij tijdens het introductieritje voorop rijdt en de juiste lijnen zal laten zien. De minder ervaren rijders doen er volgens hem goed aan om vooraan in de stoet mee te rijden, want hoe meer je achteraan rijdt hoe meer je moet ‘bijtrekken’. Omdat ik met mijn 18 jaar rijervaring nog nooit ben bijgespijkerd, speel ik op safe en sluit ik als derde aan achter John. Het grote voordeel is dat ik zijn rijlijnen kan zien en dus kan nadoen. Het grote nadeel is dat ik constant moet inhouden op mijn voorganger. Niet dat ik door de bochten wil vliegen, maar het mag van mij wel wat vlotter. Na ongeveer anderhalf uur rijden en nog wat informatie van instructeur Erik moeten we een kunstje vertonen. We rijden een parkeerterrein op om te laten zien of we de kleine cirkeltjes nog kunnen rijden met de motor. Het gaat me gelukkig goed af, tot en met de floorboards aan de grond. Hier valt mij overigens wel een enorm niveauverschil tussen de cursisten op. Sommigen rijden de rondjes wel heel wijd en een enkeling geeft al rap de pijp aan Maarten. Later zullen we in groepen worden ingedeeld op basis van rijvaardigheid. Ik begin te geloven dat ik best nog weleens in een aardig ‘vaardig’ groepje kan worden ingedeeld, maar aan de andere kant maakt dat me niet zoveel uit. Ik hoop dit lange weekend in Duitsland veel bij te leren en dat is volledig ondergeschikt aan mijn ‘trots’ om eventueel tot de beteren te behoren. Als ik immers mijn best zal moeten doen om rappe racers bij te houden, wordt het één angstzweettoer met schrapende floorboards. Dat lijkt me geen prettig vooruitzicht.

De volgende ochtend horen we de groepsindeling. Ik krijg Erik als instructeur. Ons groepje van bestaat uit een gemêleerd gezelschap. Twee BMW R1200RT’s, twee Suzuki V-stroms (waarvan één van de instructeur), een Yamaha FJR-1300, een Harley Davidson Heritage Softail en een Suzuki Intruder VL800 Volusia. Ik ben blij dat er geen racers tussen zitten, maar tijdens de training blijken wij voor de snelheid niet veel onder te doen.

De eerste echte cursusdag leer ik wat het verschil in bochtentechniek is die we hier krijgen aangeleerd. Waar we met rijles ooit geleerd hebben om een bocht ‘buiten-binnen-buiten’ te nemen, leren we hier om de bocht ruim te nemen en vervolgens in te kantelen om zo’n beetje rechtstandig de bocht uit te komen. Het doel hiervan is om maximaal zicht te creëren. Geen doel, maar wel een prettige bijkomstigheid, is dat hierdoor de snelheid bij het nemen van de bocht ook omhoog gaat.

De eerste dag krijg ik van Erik te horen dat ik mijn bochten niet goed afmaak en dat het hem opvalt dat ik vaak ín de bocht nog corrigeer. Ik herken dat en we weten waar het door komt. Ik kijk nog onvoldoende ver vooruit om de bocht op de juiste manier in te kunnen schatten. ’s Avonds tijdens een theorieles van John Bruins hoor ik verder voor het eerst iets over ‘tegensturen’ in de bocht. Voor mij eerlijk gezegd een nieuw fenomeen en ik probeer het zondag meteen uit. De bochten gaan meteen wonderbaarlijk strakker en sneller. Vandaag komen we ook langs ontelbaar veel haarspeldbochten en ik kan het aantal keren dat mijn floorboards aan de grond komen niet meer tellen. Tijdens een koffiestop komt Erik naar me toe en geeft hij mij een hand. Ik had zelf ook wel het gevoel dat het goed ging, maar deze hand met de complimenten van de instructeur tovert een glimlach op mijn gezicht die er nog uren op zal blijven zitten. Later op de dag laat Erik mij net als in de ochtend wederom een lange tijd voorop rijden (de instructeur rijdt altijd tweede plek). Hoewel ik me bekeken voel, rijd ik als de brandweer. Ik rijd snelheden waar mijn Intruder volgens mij eigenlijk niet voor is gemaakt, maar ook hierna krijg ik bijna alleen maar positieve feedback van de instructeur (die zijn politiepet kennelijk thuis heeft gelaten). De nieuwe bochtentechniek in combinatie met het voor mij nieuwe fenomeen ‘tegensturen’ maakt mij in twee dagen een betere motorrijder dan de 18 jaar daarvoor. Niet dat elke bocht perfect gaat, allesbehalve zelfs, maar heel vaak gaan de bochten precies zoals gepland en vaak 20 kilometer per uur harder dan ik ze voor de training zou hebben durven nemen.

Zondag ’s avonds na het diner krijgen we onze certificaten uitgereikt van John. Terwijl ik mijn certificaat zit te bewonderen voel ik dat er een suikerzakje tegen mijn hoofd wordt gegooid. Het is Erik, mijn instructeur, die mij erop wijst dat ik ook de achterzijde van het certificaat moet bekijken. Het blijkt dat Erik zijn cursisten allemaal een persoonlijke boodschap heeft meegegeven. Achterop mijn certificaat lees ik: “Rick, bedankt voor drie leuke dagen. Mooi om te zien dat een Intruder zó plat kan. Houd de mooie lijnen vast. Groet Erik.” Die avond val ik met een brede glimlach in slaap.

LCVM Bergtrainingen heeft een uitstekende mix heeft gevonden van cursus en vakantiegevoel. Hierdoor had ik totaal niet het gevoel kritisch bekeken te worden. Voor degenen met een vorm van examenvrees is deze manier van rijvaardigheidstraining een uitkomst. Rijden in een prachtige omgeving, met relaxte medecursisten en relaxte trainers, die weten waar ze het over hebben en de vaardigheden bezitten om dat ook uit te dragen. Niet voor niets waren er meerdere cursisten die voor de tweede, derde of zelfs vierde keer mee waren. Wat mij betreft ook zeker voor herhaling vatbaar en voor iedereen die het net als ik hemels vindt om bochtjes te rijden in heuvel- of bergachtig gebied eigenlijk zelfs een must. Ook op een Intruder.

Meer info: http://www.lcvm-bergtrainingen.nl/

Stoppen op het hoogtepunt

Zondag 18 april 2010. Anderhalve week van tevoren zat ik al met geknepen billen met de laptop op de bank op de weerpagina van AgriHolland te kijken, omdat ze daar pretenderen het weer voor de komende twee weken te kunnen voorspellen. Mijn ervaring met die site tot nu toe is dat het nooit klopt. Maargoed, hoop doet leven. Waar aanvankelijk 60% regen werd voorspeld, bleek enkele dagen voor het weekend dat het zonnetje zou schijnen en dat het een prachtige lentedag zou worden. Als het andersom was geweest dan had ik uiteraard gebaald. Nu was alles in kannen en kruiken voor de eerste IOCH-toertocht van het jaar.

Met een grote groep Noord-Hollanders (stuk of 15 dacht ik?) verzamelden we bij een benzinestation langs de A1. Van Alex kreeg ik de opdracht om buddy te zijn voor Jolanda die voor het eerst meereed. Ik weet nog dat ik zo’n anderhalf jaar geleden in hetzelfde schuitje zat als Jolanda en dat Alex zelf toen mijn buddy was. Ik heb dat toen als heel prettig ervaren, want ik kende nog niemand en wist nog niet hoe alles georganiseerd was. Inmiddels ben ik gelukkig ‘ervaren’ genoeg om de rol van buddy zelf op me te nemen.

Vanaf het benzinestation reden we naar het verzamelpunt, waar we na telling met in totaal 160 leden op 150 motoren aanwezig bleken. De start was wat vertraagd. Even daarvoor had ik heel gezellig met twee agenten gesproken en had ik ze enthousiast verteld vanaf welke locatie we zouden starten. Rond de starttijd stonden ze als jonge kinderen naar al dat blinkende speelgoed te kijken, verlangend naar het moment dat al het chromen geweld voorbij zou schuiven. Omdat een klein deel van de leden wellicht weet dat die kentekenplaat er niet naast mag hangen, of dat het aantal decibellen uit de uitlaten discutabel grensoverschrijdend zijn, bleek men wat huiverig om langs die blauwrood bestickerde auto te rijden. Bijzonder is het dan, dat de interpretatie vanuit de groep kennelijk iets is in de trant van: “Waar willen ze ons op betrappen?”, terwijl de mannen zelf gewoon graag even een kijkje komen nemen naar ons speelgoed. En wat zullen ze hebben genoten!

De route die Henk had uitgezet ging voor het eerste overgrote deel exact langs de ANWB-heuvelrugroute. Die route heeft de ANWB natuurlijk niet voor niets, die is werkelijk prachtig. Heel even werden we heel zenuwachtig toen nota bene de motor van Henk, het provinciehoofd die de route voorreed, uitviel. Het bleek een kleinigheidje te zijn. De stoet met 150 motoren kon weer snel de route vervolgen. Na een goed verzorge lunch stopten we nog ergens voor een korte rookpauze. Dergelijke pauzes zijn voor de niet-rokers ook heel welkom, want dan kunnen de billen even luchten. Emgi had zijn helmcamera lopen op het moment dat Jolanda een beroep op mij deed als buddy. Haar motor startte namelijk niet. Na bijna een minuut en een nagenoeg lege accu verder ging ik er tegen beter weten in maar even op zitten. Ik met mijn twee linker handen die voor elk wissewasje zijn motor naar de garage brengt. Maar het wonder geschiedde en onder mijn bezielende leiding startte de motor in één keer. Voor degenen die het niet geloven, is dit tafereel vereeuwigd op de videosite van YouTube!

Vervolgens liep de route verder en stopten we ergens op de Voorhavendijk bij Vreeswijk, voor wat ik dacht dat een tweede rookpauze zou zijn. Naar mijn gevoel waren we net lekker op gang en als stopplek was dit mijns inziens niet de meest handige. Het leuke van zo’n tocht is namelijk om bekenden op te zoeken en te spreken. Dat gaat niet zo makkelijk met 150 motoren op rij, dat kan alleen op een groter formaat parkeerplaats. Maar dit keer had de organisatie kennelijk bedacht dat er niet voor niets een gezegde is dat je moet stoppen op je hoogtepunt. Met enige moeite en een belletje naar Alex wisten we als Noord-Hollanders elkaar te vinden en de rit naar huis te aanvaarden. Op naar de volgende IOCH-tocht!

Elfstedentocht per motor

Op zoek naar het Reinier Paping gevoel

Toen ik bedacht dat ik vlak voor de winterstop toch nog een flink tochtje wilde rijden, duurde het niet lang totdat ik bedacht dat een Elfstedentocht wel een ritje ‘in stijl’ zou zijn. Van een clubgenoot ontving ik pas geleden een Elfsteden-navigatiebestandje en vandaag, zondag 8 november 2009, zou het droog blijven. De maximale 8 graden Celsius mocht de pret niet drukken. Een beetje kou hoort bij een echte Elfstedentocht, nietwaar?

’s Morgens vroeg een pot koffie in een thermosfles gegoten en krentenbolletjes gesmeerd. Om de rit te overleven, trok ik onder mijn leren pak lang thermo-ondergoed aan en twee sweaters. Mijn leren jack is daarnaast ook nog eens gevoerd, dus dat moest uit te houden zijn. Een halfuur na zonsopgang, rond 08:15 uur, ging ik op weg.

Helaas was het pittig mistig op de A7. Na een kwartier begon ik dat al te voelen aan mijn vingerkootjes. Door de mistdruppeltjes werden de vingers van mijn handschoenen vochtig. Hierdoor werd mijn lichaamstemperatuur via mijn vingers met kracht naar buiten getrokken. Aangezien het best nog vroeg was, vertrouwde ik erop dat weldra de mist op zou trekken en mijn zwarte leren pak de warmte van de zon zou absorberen.

De officiële start van de Elfstedentocht is in Leeuwarden. Vanwege de ligging van de route, had ik gekozen voor een startpunt tussen Makkum en Harlingen. Daar kwam ik volgens mijn Garmin rond 10:40 uur aan. Het duurde even voordat ik doorhad dat mijn navigatie nog uitging van de zomertijd. Een starttijd van 09:40 viel mij nog alleszins mee. Vol goede moed vertrok ik in de richting van Harlingen, nog steeds hopend dat de mist zou optrekken. Tot nu toe was het ritje helaas nogal foggy-style, met desastreuze gevolgen voor het uitzicht en voor de gevoelstemperatuur, die niet veel boven de nul graden Celsius lag.

Rond Franeker zag ik de eerste tekenen van een zonnetje dat vocht om zijn bestaansrecht. Nabij Het Bildt brak de zon eindelijk heerlijk door. Terwijl de zon mijn leren pak verwarmde, voedde ik mijn innerlijke warmte met wat koffie uit de thermosfles. Friesland heette mij alsnog een warm welkom! Ik verheugde mij op de rest van de tocht. Een krap halfuurtje later, bij Dokkum, zei Friesland echter weer ijskoud dat ik vandaag beter thuis had kunnen blijven. Het werd weer wit voor mijn ogen… door de mist welteverstaan. Het asfalt was weer vochtig, de vingerkootjes deden weer zeer en de sjaal ging weer voor de mond.

Tot mijn spijt zou het de hele dag verder zo blijven. Behalve het stukje tussen Sloten en Stavoren, zag ik door de mist weinig van het authentieke Friesland. Rond een uurtje of 15:30 had ik het rondje rondgereden en arriveerde ik op het eindpunt, een carpoolplekje nabij de A7. Sneller dan bij een georganiseerde tocht ongetwijfeld, want ik hoefde geen tijd te besteden aan stempelposten en uitgebreide lunches. Als een echte Reinier Paping had ik de Friese kou geheel solo getrotseerd.

Met trillende vingers lukte het me met enige moeite om mijn blaas te legen en kon ik de rit huiswaarts aanvaarden. Onderweg probeerde ik mezelf nog een beetje warm te blazen in mijn sjaal. Ik bemerkte echter net op tijd dat ik hyperventilerend op mijn motor zat. Gelukkig arriveerde ik een kwartiertje voor zonsondergang thuis, waar ik geheel in stijl van Henk Angenent werd getrakteerd op spruitjes!

Toertocht Utrecht 2009

IJsselstein, Lekdijk, Bodegraven, Breukelen

Nadat ik zaterdag aan het grootste Europese hardloopevenement, de Dam tot Damloop, had mogen meedoen, stond er zondag alweer een ander evenement op de agenda: IOCH Toertocht Utrecht. Voor mij het cirkeltje rond, want vorig jaar was het de eerste toertocht waar ik aan meedeed. Dit jaar de laatste van het seizoen. Er staat er weliswaar nog één op het programma, maar daar kan ik niet bij aanwezig zijn. Dat betekende dat ik vandaag dubbel moest genieten, en dat is gelukt.

Omdat Utrecht redelijk centraal ligt, hoefden we niet voor het ochtendgloren uit de veren. De dag begon met lichte mist, alsof er nog een dekentje over Nederland lag. Vanuit Noord-Holland kwamen we met 14 motoren sterk aan bij AC De Meern. Er schreven zich uiteindelijk 104 motoreigenaren in. Waar vorig jaar de route nog over een deel van Gelderland ging, zaten er nu juist een paar stukjes Zuid-Holland in. We reden via IJsselstein en de prachtige Lekdijk naar Oudewater voor de lunch. De toren van Lopik verdween nog in een hoge mistlaag, maar op de Lekdijk brak de zon door het dunne wolkendek heen. Net op tijd voor een paar unieke plaatjes, waaronder prachtige panorama’s van een lange sliert Intruders langs een nog net iets langere Lekdijk. Mijn vrouw bleek daarnaast zelfs nog in staat een landende parachutist op de gevoelige plaat vast te leggen! Wat kun je je meer wensen op zo’n nazomerse zondag. Een lekkere uitsmijter bij de lunch misschien?

Helaas was het terras in Oudewater niet berekend op zo’n 120 in leer gestoken motorrijders, waardoor wij ons genoodzaakt voelden om een hamburgertje bij een friettent even verderop te halen. Vanaf Oudewater reden we vervolgens via Bodegraven naar het eindpunt in Breukelen. In totaal net iets meer dan een bescheiden 100 kilometer later kwamen we op het eindpunt aan. Rond etenstijd waren we alweer thuis, waar ik mij onder het genot van een paar koude rakkers eindelijk kon overgeven aan de spierpijn van de Dam tot Damloop.