(Tevens gepubliceerd in Intruder Magazine, jaargang 18 – nummer 3 – 2009)
Vrijdag 24-04-2009; 450 km, zonnig, beetje fris
Hopend op mooi weer, heb ik een paar weken geleden een dagje extra vrij gevraagd na een lang weekend. Hierdoor zou het totaal aantal vrije dagen op vier komen. Met MapSource ben ik vervolgens aan het plannen gegaan; eerste dag via een stukje Ardennen en Eifel naar de Moezel, tweede dag met zoveel mogelijk bochtjes naar het Zwarte Woud en vervolgens in twee etappes terug.
Vandaag is het dan zo ver. Mijn motor met verse whitewalls, nieuwe koppelingsplaten, nieuwe oliefilter en twee nieuwe spaken omstreeks 10:00 uur gestart, na nog even snel de benodigde bagage bij elkaar te hebben gesprokkeld. Helaas moet ik eerst Nederland nog uit, wat uiteraard op de A2 ergens mis gaat. Ik ben al zo vaak gewaarschuwd om tussen Eindhoven en Maastricht niet op mijn Garmin te vertrouwen, maar toch doen hè.. “Ach, niet getreurd. Ik mag dan wel op de A67 zijn beland, ik neem straks gewoon de volgende afrit, nummer 34, weer terug.” Vervolgens ontdek ik echter scheldend en tierend dat ik vanwege werkzaamheden (hier ook al?) door moet rijden naar de volgende afrit, zo’n 8 km verderop. Geen goed begin, zo lijkt het, maar gelukkig komt mijn Garmin met een aardig alternatief. Hoewel ik uit angst voor een totale herberekening van de uitgezette route eigenlijk niet op “Ja” durf te drukken, doe ik het toch. Vervolgens word ik via de N266 terug naar de A2 geleid. Niet het mooiste stukje Nederland, maar een welkome afwisseling. En laten we eerlijk zijn, anders was ik nooit langs de speciale Route66-Mac gekomen om daar meteen even in stijl te kunnen lunchen.
Ik sta in de Mac nog even stil bij het feit dat ik mij precies een jaar geleden op de échte Route66 in Arizona bevond. Dé reden waarom ik nu zo gek ben om een kleine 2000 km in vier dagen te plannen. Pure verslaving! Ik ben bijna in Duitsland, waar het echte plezier kan beginnen. Dat ik dichtbij de grens ben wordt benadrukt door twee in het Duits communicerende stelletjes in de rij. De enigen die niet voordringen trouwens… Wat zijn wij Nederlanders toch hard achteruit gegaan, als die paar Duitsers de meest fatsoenlijken in de zaal zijn…
De weg vervolgt via een stukje Ardennen in België en de prachtige uitgestrekte Eifel in Duitsland richting de Moezel. Op een stukje snelweg begin ik mij zorgen te maken over mijn motor. Boven de 130 begint ie een beetje te slingeren, maar ik wijt het nog maar even aan de nieuwe banden. Morgen voor de zekerheid ergens de bandenspanning nakijken.
Om 18:15 arriveer ik bij de Bike-Inn van Petra en Herman, twee Nederlanders. Tot mijn vreugde krijg ik een kamer met douche en toilet. Dat lag niet in de planning, maar is wel erg welkom. Herman adviseert me een wijncaféetje verderop, waar ze heerlijke schnitzels zouden serveren. Na een heerlijke warme douche wandel ik op mijn gemak naar Weingut Knaap. De schnitzel vliegt naar binnen. De Duitse keuken is niet “je van het”, maar voor iets van 7 euro smaakt het me prima. De “Spaltese Trocken” witte Moezelwijn komt in een klein karafje, waar twee glazen uit gaan. De wijn smaakt hemels. In combinatie met mijn rozigheid van 450 km wind op mijn gezicht dringt de wijn de stemmen om mij heen al snel naar de achtergrond. Maar goed dat ik met mezelf heb afgesproken het voor wat betreft het motorrijden hier vandaag bij te laten en straks lekker het bedje op te zoeken.
Zaterdag 25-04-2009; onbekend aantal kilometers, droog en licht bewolkt.
Vannacht wakker geworden van de hevige regenval. Dát hadden ze niet voorspeld! Nou maar hopen dat het vandaag overdag beter is, anders wordt de tocht naar het Zwarte Woud een zware beproeving.
Na een snelle douche en dito ontbijt sta ik in de startblokken om te vertrekken. Herman maakt nog snel een fotootje van me voor de website van Bike-Inn en ik stel mijn navigatie in op de tweede etappe van de reis. Vol goede moed vertrek ik.
Ik zie de mist tussen de dalen optrekken en het zonnetje brandt al snel op mijn gezicht. Het trillen en schudden van de motor lijkt echter wel erger te worden. Het kan bijna niet aan mijn nieuwe banden liggen. Na twee of drie keer te zijn gestopt om te kijken of mijn banden zacht zijn of oneffenheden vertonen, slaat de realiteit in als een bom. Ik zie dat er vier spaken van mijn achterwiel zijn afgebroken. Een aantal andere spaken zitten wat losjes. Het lijkt me niet verstandig om zo verder te rijden, dus ik bel de ANWB. Tot mijn grote verrassing meldt de dame van de ANWB mij dat ik geen buitenlanddekking heb. Nooit geweten; de laatste keer dat ik een beroep deed op de ANWB in het buitenland is bijna 11 jaar geleden. Toen bestond het verschil nog niet of had ik wel buitenlanddekking. Vervelend om daar nu achter te komen, maar het had erger gekund. Binnenkort gaan we naar Ierland. Nu ik dit weet, kan ik de buitenlanddekking voor die tijd nog regelen.
Enfin, het Zwarte Woud gaat niet meer lukken. Tijdens het rechtdoor rijden met een gangetje van 90 lijk ik van die spaken het minst last te hebben. Ik besluit het erop te wagen en via de snelweg de Nederlandse grens te bereiken. Dan bel ik daar de ANWB wel weer. Murphy was echter nog niet klaar met me. Op de A61, bij kilometerpaaltje 191,5 en 200 meter voor een veilige parkeerplek, hoor en voel ik dat ik moet stoppen. Voor dít soort momenten heb ik een opgeladen GSM bij me, en dat komt mooi uit. Via de Nederlandse ANWB krijg ik het nummer van de Duitse ADAC, die ik met mijn handen-en-voeten-Duits telefonisch probeer uit te leggen wat het probleem is en waar ik sta. Hulp wordt me toegezegd. Na het bevestigingstelefoontje bel ik de pensions die ik voor vanavond en morgenavond had geboekt. Ze zijn gelukkig begripvol, ik kan er immers ook niets aan doen. Achter de vangrail, met het achtergrondgeluid van voorbijrazende auto’s over de Nürburgring, probeer ik nog een greintje zon op mijn gezicht mee te pakken. Ik ben benieuwd wanneer de hulptroepen arriveren en wat ze voor me kunnen betekenen.
Na ongeveer anderhalf uur arriveert het mannetje van de ADAC. Ik begrijp dat het niet mogelijk is mijn motor te (laten) repareren, waar ik stilletjes nog een beetje op hoopte. Ik stel voor dat hij me over de grens zet, zodat ik in Nederland de ANWB kan bellen. Zo gezegd zo gedaan. Mijn ogen worden even vochtig als ik hoor dat het ritje van 140 kilometer mij 500 euro (kassa!) gaat kosten. Ik heb echter geen alternatief, dus het moet dan maar. Met een gangetje van 80 arriveren we na een rit van ruim twee uur in Venlo. Bij een pinautomaat word ik gedropt en na te hebben afgerekend bel ik de ANWB. Weer twee uur wachten. Theo van 64, die eigenlijk naar de heilige communie van zijn kleinkind had gemoeten, brengt me vervolgens terug naar mijn woonplaats. Rond 21:00 ’s avonds ben ik eindelijk thuis, twee dagen eerder en een hoop euro’s duurder dan gepland. Maar in goede gezondheid, en dat is het belangrijkste. En thuis is ook wel lekker, na zo’n lange dag. Better luck next time!
De moraal van dit verhaal?
1) Check je buitenlanddekking bij je Wegenwachtabonnement.
2) Vervang bij gebroken spaken niet één of twee, maar meteen allemaal.
Rick de Haan 